پژوهشگران دانشگاه کشاورزی توکیو با انجام آزمایش هایی بر روی موش ها دریافتند که گرچه این ژن خاص نه تنها در مردها بلکه در زنها نیز وجود دارد، اما در اسپرم مردها فعال است و نهایتا آنها را از بین می برد. با این که این بررسی بر روی موش ها انجام گرفته است، محققان معتقدند که نتایج آن در مورد همه پستانداران – از جمله انسان – هم صدق می کند. آنها موش هایی را مورد آزمایش قرار داده اند که از مواد ژنتیکی به دست آمده از دو مادر و بدون پدر به وجود آمده اند. محققان “DNA” تخمک موش ها را به گونه ای دستکاری کرده اند که ژن های تخمک مانند اسپرم رفتار کند. بعد از آن مواد ژنتیکی به دست آمده از این دستکاری در تخمک های موش های ماده بالغ کاشته شده است تا نطفه های جدید ساخته شود. به این ترتیب، نوزادان موش که حاصل این آزمایش بوده اند، مواد ژنتیکی که معمولا از موش نر به بچه موش ها به ارث می رسد، نداشته اند. عمر این موش ها در مقایسه با موش هایی که حاصل تولید مثل های عادی (نر و ماده)، است، بیش از سی درصد بیشتر بوده است. موش هایی که دو مادر داشته اند، در بدو تولد جثه ای سبک تر و کوچک تر داشته اند. اما به نظر می رسیده است که دستگاه ایمنی آنها قویتر بوده است. محققان دانشگاه توکیو معتقدند که کلید این راز، ژن موسوم به “Rasgrf1” است که از پدر به فرزندانش منتقل می شود. با این که این ژن به دو جنس زن و مرد منتقل می شود، در زن ها به دلیل فرآیندی معروف به نسخه برداری فعال نیست. پروفسور “توموهیرو کونو” مجری این تحقیقات می گوید: “مدتی است که می دانیم تقریبا در سراسر جهان زنها معمولا عمر طولانی تر از مردها دارند و این تفاوت طول عمر میان نر و ماده های بسیاری دیگر از پستانداران نیز وجود دارد.” او افزود: “اما، دلیل این تفاوت را نمی دانستیم. دانشمندان همچنین تا کنون نمی دانستیم که تفاوت در طول عمر پستانداران از سوی ساختار ژنتیکی یک والد کنترل می شود یا هر دوی آنها.” کونو گفت: “نتیجه تحقیقات در دانشگاه توکیو نشان می دهد که منشاء تفاوت طول عمر دو جنس زن و مرد در سطح ژنتیکی است و ژن های یافت شده در اسپرم مردها تاثیر منفی بر طول عمر پستانداران دارد.” محققان ژاپنی گفتند در حیات وحش جنس نر معمولا از منابع در دسترس خود برای ساختن بدنی بزرگتر استفاده می کند چون قدرت بدنی و هیکل درشت تر به او کمک می کند در جفت گیری با جنس ماده موفق تر باشد. در مقابل، ماده ها معمولا به دنبال ذخیره انرژی خود هستند تا راحت تر تولید مثل و بهتر از بچه های خود نگهداری کنند. نتیجه این تحقیق، در نشریه “تولید مثل انسان” (Human Reproduction Journal)، منتشر شده است.