سندروم دراوت یک انسفالوپاتی صرعی نادر و ژنتیکی است. منجر به تشنجی می شود که به داروهای تشنج پاسخ خوبی نمی دهد و یک طرف از بدن را تحت تاثیر قرار می دهد. این بیماری ژنتیکی نیست، از نوزادی آغاز می شود و در تمام طول زندگی ادامه دارد. تستهای MRI , EEG و آزمایش خون از راه های تشخیص این بیماری است. اولین تشنج غالبا با تب اتفاق می افتد و ممکن است. این تشنج ها اغلب طولانی هستند.( بیش از پنج دقیقه طول می کشد) و می تواند به وضعیت صرع منجر شوند.
تکان های مختصر شوک مانند عضله یا گروهی از عضلات، از دست دادن هوشیاری بصورت کوتاه و ناگهانی، تشنجی که باعث کاهش ناگهانی قدرت عضلات می شود. تشنج های کانون آگاهی یا اختلال در آگاهی، تشنج در خواب، پرش چشم از انواع تشنج ها در کودکان مبتلاست. کودکان بسیار به عفونت ها حساس بوده و اغلب در هنگام بیماری یا تب تشنج می کنند. تشنج ها همچنین می تواند با تغییرات جزئی در دمای بدن ایجاد شود.
بسیاری از کودکان تشنج های حساس به نور دارند که با چراغ های چشمک زن، الگوها و عوامل محرک مشابه ایجاد می شود. استرس عاطفی یا هیجان نیز می تواند باعث تشنج در برخی از کودکان شود. در این کودکان مشکلاتی چون: مقاومت عضلانی پایین، عدم تعادل در راه رفتن، راه رفتن خمیده، مشکلات رشد و تغذیه، مشکلات مربوط به سیستم عصبی خودمختار دیده می شود. دستیابی به بهترین راه کنترل تشنج، یک هدف است. با این حال، رهایی کامل از تشنج معمولا به دست نمی آید. داروهایی که به طور معمول برای سندروم دراوت به کار می رود شامل والپروئیک اسید، کلوبازام، توپیرامات، استریپنتول، فن فلورامین و کانابیدیل است. از رژیم کتوژنیک نیز به طور کلی استفاده می شود. داروهای ویگاباترین(Sabril) و تیاگابین ممکن است دفعات حملات میوکلونیک را افزایش دهند. و باید از آنها اجتناب شود. رژیم کتوژنیک در بعضی از افراد با سندروم دراوت مفید بوده است. جراحی برای اکثر افراد مبتلا به سندروم دراوت پیشنهاد مطلوبی نیست. اگر چه تحریک عصب واگ(VNS) می تواند در برخی کودکان مفید باشد. درمان های فیزیکی، شغلی، گفتاری، اجتماعی و بازی می توانند مفید باشند.