شایع ترین علل تاخیر در صحبت کردن و گفتار در کودکان، عقب ماندگی ذهنی، نقایص شنوایی، محرومیت اجتماعی، اوتیسم و ناهنجاری های دهانی – حرکتی است.
اختلالات گفتاری شامل اشکال در صحبت کردن، اختلال در کلام و اختلال در رزونانس است.اختلال در صحبت کردن و تولید کلام شامل دشواری در تولید صدا و بیان نادرست کلمات است به صورتی که سایرمردم نمی توانند کلام بیان شده را درک کنند. اختلال در کلام شامل مشکلاتی مانند لکنت زبان، قطع شدن جریان کلام با وقفه های غیر طبیعی،تکرار، طولانی شدن صداها می باشد. اختلالات رزونانس شامل مشکلاتی در ارتفاع صدا، حجم یا کیفیت صدای کودک است که باعث انحراف توجه شنوندگان از آنچه گفته شده می شود. اختلالات بیانی شامل اشکال در قرار دادن کلمات کنار هم، محدودیت لغات یا ناتوانی در استفاده از زبان در مسیر مناسب اجتماعی است.
اگر بر اساس غربالگری و انجام تست هایی مانند پرسش نامه های سن و مرحله بیماری یا تست ارزیابی والدین از وضعیت تکامل یا سایر تست های غربالگری استاندارد، به وجود مشکلی در کودک مشکوک شدیم، ارجاع بیمار به مرکز تخصصی شنوایی و گفتاری ضروری است.
درمان اختلالات گفتاری – زبانی در کودکان
گفتار و زبان درمانی شامل وجود یک متخصص در ارتباط با کودک است، آن ها در گروهی کوچک یا مستقیما در کلاس درس کار می کنند تا با استفاده از راه کار های درمانی مختلف بر مشکلی ویژه غلبه کنند. فعالیت های مداخله ای در زمینه زبان، نیازمند تعامل متخصص گفتار- زبان با کودک از راه بازی کردن و صحبت کردن با او، استفاده ازتصاویر،کتاب ها،اشیاء، یا وقایع در حال جریان برای تحریک تکامل زبانی است. پس به طور کلی می توان گفت درمان برای اصلاح سخن گفتن، نیازمند استفاده از مدل های درمانی صحیح برای کودک، اغلب در زمان بازی است.کودکانی که زودتر به برنامه درمانی می پیوندند ( کم تر از 3 سالگی) نسبت به کودکانی که درمان را دیرتر شروع می کنند از نتایج بهتری برخوردار می شوند.
