بارداری هایی که می توانند منجر به مرگ و میر در دوره پری ناتال ( حول وحوش زایمان و بارداری) و موربیدیتی شوند، بارداری هایی هستند که با ریسک خطر بالا در نظر گرفته می شوند. شناسایی بارداری های پر خطر، جهت مراقبت از جنین ضروری است. چرا که می تواند منجر به مرگ و میر داخل رحمی، تاخیر در رشد داخل رحم (IUGR) آنومالی های مادر زادی، رشد مفرط جنین، آسیفکسی در زمان تولد و صدمات زایمانی، تولد قبل از 38 هفتگی یا تاخیر در تولد ( تولد در 42 هفتگی و یا بیشتر) و بیماری های نوزادی شوند، یا در دراز مدت دارای ریسک فلج مغزی، عقب افتادگی ذهنی و پیامد های نیازمند مراقبت های ویژه در دوران نوزادی، باشند.10 تا 20 درصد از زنان، ممکن است که در طول دوره بارداری تحت شرایط پر خطر و دارای ریسک قرار گیرند. همچنین برخی از عوارض مربوط به این دوران، در طول زایمان برای اولین بار دیده می شوند و قابل پیش بینی نیستند، سابقه تولد پیش از موعد، مرگ داخل رحمی جنین، بارداری چند قلویی، تاخیر در رشد داخل رحم، مالفورماسیون مادرزادی، مرگ دوره نوزادی با علت مشخص یا نامشخص، صدمات حول و حوش تولد، دیابت بارداری، بارداری پنجم یا بالاتر و سزارین عواملی هستند که دارای ریسک خطر تجمعی در بارداری های بعدی می باشند.
ارزیابی جنین
اندازه جنین را با تکنیک های سونوگرافی به صورت دقیق می توان تعیین کرد. رشد جنین را نیز می توان با اندازه گیری فوندوس رحمی با معاینه دو دستی شکم در بارداری مورد ارزیابی قرار داد. با معیار های سونوگرافی مثل قطره بای پریتال جنین، طول استخوان ران و دور شکم نیز می توان میزان رشد جنین را تخمین زد. با ترکیبی از این معیار ها تخمین وزن جنین امکان پذیر است. انحراف از منحنی رشد نرمال جنین با شرایط پر خطر و دارای ریسک بالا مرتبط است.
ارزیابی نوزاد
رویکرد به یک نوزاد تازه متولد شده، نیازمند شرح حالی با جزئیات دقیق می باشد. دانستن ریسک فاکتور های مادری، تیم اتاق زایمان را در پیش بینی مشکلات احتمالی که ممکن است پس از تولد رخ دهد، توانمند می سازد.شرح حالی از بارداری و زایمان قبلی یک خانم، به برطرف کردن عوارض احتمالی که می توانند منجر به ایجاد مشکل هم در مادر و هم در نوزاد شوند، می تواند کمک کننده باشد، حتی در مواردی که بارداری قبلی دارای ریسک خطر پایینی بوده است. پیش بینی نیاز به احیاء در یک نوزاد تازه متولد شده در نتیجه وجود دیسترس جنینی (اضطراب جنینی)، احتمال موفقیت در امر احیا را افزایش می دهد. انتقال فیزیولوژیک از دوران جنینی به نوزادی در زمان تولد رخ می دهد.
